Berio – Sinfonia
Luciano Berio (1925 – 2003) werd geboren in het Italiaanse Oneglia, bij de stad Imperia aan de Italiaanse Riviera. Samen me de componist Maderna was hij oprichter van de studio voor elektronische muziek van de radio in Milaan. Vaak diende zijn eerste vrouw, de zangeres Cathy Berberian, als inspiratiebron voor zijn vocale werken. Berio werd op latere leeftijd professor aan de befaamde Juilliard School in New York.
Berio componeert vaak klanken in plaats van melodieën. Soms benadert hij de geluiden van de elektronische muziek. Je zou zijn elektronische klankcomposities kunnen vergelijken met de abstracte schilderkunst. Het gebeurt ook wel dat Berio de musici volkomen vrij laat spelen. Een enkele aanwijzing (zonder traditioneel notenschrift) moet de muzikant inspireren om de bedoelingen van Berio te verklanken.
In zijn vocale muziek past hij soortgelijke ideeën toe. Zo laat hij in zijn Sinfonia de zangers geen teksten zingen maar (mond-) geluiden, waaronder spreken, fluisteren en schreeuwen. Het stuk uit 1968 is een werk voor acht stemmen en groot orkest. Het bevat teksten en muziekcitaten van o.a. Mahler, Debussy, Stravinsky, Ravel e.a. De uitvoering onder dirigent Boulez met de New Swingle Singers heeft inmiddels geschiedenis geschreven. Sinfonia was een opdracht van het New York Philharmonic voor haar 125 jarig jubileum.
Ondanks dat hij ook gebruik maakt van de ‘concrete muziek’ (opgenomen straatgeluiden, flarden van gedichten, gesprekken, redevoeringen etc.) profileert hij zich minder streng dan soortgelijke elektronische studio’s in Keulen en Parijs. Men noemt hem wel de Rossini van de Avant-garde. Ook Berio’s zeven Sequenze voor solo-instrumenten mogen niet onvermeld blijven. In dit werk vraagt de componist een zeer virtuoze speeltechniek van de instrumentalisten.
BERIO SINFONIA NUMMER 220
