De Engelsman Frederic Delius (1862-1979), zoon van Duitse emigranten, werkte geruime tijd op zijn eigen sinaasappelplantage in Florida. Dit verblijf in een tropische omgeving heeft zijn sporen achtergelaten in zijn muziek. Niet alleen de natuur, maar ook de zwarte loonarbeiders die onder het werk liederen zongen, hebben zijn werk sterk beïnvloed.
Delius gebruikte vaak grote orkesten. De melodieën liggen over het algemeen gemakkelijk in het gehoor, echter de begeleiding doet complex aan. Delius schreef onder andere: Suite Florida, Over the hills and far away, In a summer garden, Summernight on the river, Sea drift, Brigg fair en Walk to the Paradise garden.
In Appalachia uit 1903 wordt een muzikaal bluesachtig motiefje eindeloos herhaald. Het orkest klinkt hier en daar zwevend, als wil het er niet bij horen. Als filmmuziek volgt het haar weg zoals de componist het neerschreef. Maar boven de haast nietszeggende melodieën klinkt het motief dat geen moment met rust gelaten wordt. Zelfs als in het slotgedeelte een koor komt opdagen, wordt het bluesmotiefje door de zangers gemurmeld. Delius heeft aan dit veertig minuten durende stuk diverse jaren gesleuteld. In 1896 verscheen Appalachia in de grondverf en pas zeven jaar later verscheen de definitieve versie voor orkest en koor.
Het werk heeft verschillende titels meegekregen. De meest gebruikte is kortweg Appalachia, maar de oorspronkelijke titel luidt: Appalachia, variaties over een oud negerlied.
DELIUS APPALACHIA NUMMER 149
