Franck – Sonate in A

Allereerst was de in het Belgische Luik geboren César Franck (1822-1890) organist en leraar. Vanaf 1845 was hij verbonden aan het conservatorium van Parijs. Hij oefende zeer veel invloed uit op zijn leerlingen, die hem aanbaden als een vader. César Franck nam zijn taak als muziekpedagoog zeer hoog op. De leerlingen gingen vóór alles, ook voor het componeren. En dat betekende dat Franck alleen muziek schreef tijdens schoolvakanties. Maar er waren ook tijden dat Franck voor dag en dauw opstond om voor schooltijd zijn muzikale invallen te noteren. Zoals zovele componisten schreef ook Franck zijn beste werken in zijn laatste levensjaren. Al met al viel er bij hem niet veel te nummeren: Franck componeerde slechts één symfonie, één strijkkwartet, één pianokwintet en ook maar één sonate voor viool en piano, dat in A uit 1886. De meesten kennen hem van het Paris Angelicus.

De kiemcel van vier tonen direct aan het begin van het stuk vormen de basis van de gehele sonate en komen in allerlei variaties voor. Met name het eerste deel met het voortdurend herhalen van het viertonen-thema doet Amerikaans aan. Het is net of je de blues hoort. Franck gebruikte regelmatig een kiemcel als basis voor zijn composities. Deze manier van componeren noemt men ook wel een cyclische vorm.

De Sonate voor viool en piano behoort tot het standaardrepertoire van vele violisten. De vierdelige sonate werd opgedragen aan de Belgische violist en componist Eugène Ysaÿe, die door zijn vele vertolkingen aanzienlijk heeft bijgedragen aan de erkenning van de werken van Franck.

FRANCK SONATE IN  A NUMMER 379