Hartmann – Concerto Funebre

Direct na de Tweede Wereldoorlog begon de Duitser Karl Amadeus Hartmann (1905-1963) met een serie concerten waarin muziek ten gehore gebracht werd die jarenlang op de zwarte lijst van het naziregime hadden gestaan.

Al in zijn Symfonie 1, een symfonie voor altstem en orkest in vijf delen uit 1936, gaf Hartmann blijk van zijn afkeer van het leed dat zijn land de mensheid aandeed. Zo noemde hij delen uit deze symfonie: Ellende – Voorjaar – Smeekbede en Tranen.

De muziek die Hartmann tijdens de Tweede Wereldoorlog schreef, waaronder zijn Symfonie 2 uit 1941, ook wel kortweg Adagio genoemd, staat in het teken van de onmacht, medelijden, boosheid en opstand. De muziek is zowel een klacht als een aanklacht. Symfonie 2 bestaat slechts uit één deel.

In het Vioolconcert uit 1939, bijgenaamd Concerto Funebre met het indrukwekkende slotdeel, uit Hartmann zijn misnoegen tegen de mensheid. Schrikbarend angstig klinkt dit concert. Hartmann schreef het stuk in de dagen dat de nazi’s op lafhartige wijze Polen vernederden. Hartmann was een overtuigd tegenstander van het naziregime. Geruime tijd heeft hij ondergedoken gezeten.

Hartmann componeerde onermeer zeven symfonieën, een Vioolconcert, een Altvioolconcert, een Pianoconcert en een Kameropera.

HARTMANN CONCERTO FUNEBRE NUMMER 460