Mozart – Pianoconcert 21

De Oostenrijkse componist Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) werd slechts vijfendertig jaar oud. Als wonderkind werd hij door de adel aanbeden. Zijn vader, de musicus Leopold Mozart reisde als een soort manager met hem Europa rond. Toen Mozart wonderkind-af was, en als zelfstandig musicus van Salzburg naar Wenen verhuisde miste hij de hulp van zijn vader. Aanvankelijk werd hij geroemd en geprezen als pianist en componist, doch een vaste baan wist hij niet te bemachtigen. Zijn laatste jaren sleet hij zelfs in armoe. Mozarts publiek liet hem vallen en in de nacht van 4 op 5 december 1791 stierf het genie. Een fatsoenlijke begrafenis zat er niet, zijn lichaam kreeg een plaats in een onbekend graf.

Mozart componeerde zijn pianoconcerten in de eerste plaats voor eigen gebruik. Voor zover bekend, schreef hij er zevenentwintig!  In de jaren dat men hem op handen droeg, genoot hij als componist en uitvoerder van zijn pianoconcerten een roemrijke plaats in het muziekleven van Wenen. Rond 1785 waren zijn pianoconcerten zo in trek dat hij er soms twee op een avond moest uitvoeren. Het neusje van de zalm in zijn reeks zijn: Pianoconcert 21, Pianoconcert 20, Pianoconcert 24, (het concert dat al heel dicht bij de pianoconcerten van tijdgenoot Beethoven 1770 – 1827 komt), en het Kroningsconcert 26. Geliefd is ook het Pianoconcert voor 4 handen KV 365.

Pianoconcert 21 in C KV 467 is een van de meest geliefde pianoconcerten van Mozart. Hij componeerde het in 1784, een maand na Pianoconcert 20 in d mineur KV 466, op negentwintigjarige leeftijd,  6 jaar voor zijn dood. Pianoconcert 21 bestaat uit 3 delen: allegro – andante – allegro. Vooral deel 2, het andante is heel populair. Het is een zeer melodieus deel en komt in tal van documentaires en films voor. (Bijvoorbeeld in de James Bond film The Spy Who Loved Me of Elvira Madigan.)

De pianoconcerten van Mozart zullen in zijn tijd zeker anders geklonken hebben dan wanneer ze op de moderne piano of vleugel worden uitgevoerd. Mozart beschikte in zijn geboortehuis namelijk alleen over een klavecimbel en een klavichord, de voorloper van het hamerklavier. Het klavichord had vergeleken met onze piano een zachte klank en was daarom niet of nauwelijks geschikt voor de concertzaal. In Wenen kreeg hij als zelfstandig musicus overigens wel de beschikking over een hamerklavier (pianoforte).

Heeft u een opmerking of aanmerkingen over dit item, horen wij dit graag van U.

MOZART PIANOCONCERT 21 NUMMER022