Saint-Saëns – Pianoconcert 2

De Fransman Camille Saint-Saëns (1835-1921) was reeds concertpianist toen hij tien jaar jong was. En toen hij de tachtig reeds gepasseerd was, schroomde hij er ook niet voor om zo nu en dan -om de vingers soepel te houden-als pianist een concert te geven. De meeste mensen zullen Saint-Saëns kennen de meeste mensen van de stervende zwaan (uitgevoerd door de cello) uit zijn Carnaval der dieren en natuurlijk ook van zijn Danse macabre. Tussen 1858 en 1896 schreef Saint-Saëns vijf pianoconcerten. Het tweede en vierde worden het meest uitgevoerd.

Pianoconcert 2 opent met het solo-instrument in een rustig andante waarna het orkest met een aantal flinke akkoorden het stuk als het ware opent. Het lijkt waarachtig of je Beethoven aan de gang hoort als je luistert naar dit opus 22 in g mineur uit 1868. Enthousiasme wordt afgewisseld met tederheid, snoeiharde akkoorden door het orkest onderbroken met liefelijke pianopassages. Het tweede, snelle deel is geniaal en virtuoos gecomponeerd. Het gehele concert neemt ons mee terug naar super romantische componisten als Beethoven, Brahms en Schumann.

Saint-Saëns werd door zijn behoudende manier van componeren met een scheef oog aangekeken door componisten als Ravel en Debussy. Deze waren met geheel andere klankidiomen bezig en konden weinig waardering opbrengen voor de traditionele muziek van Saint-Saëns. Maar de maestro trok zich niets aan van moderne impulsen als het impressionisme en andere tijdgebonden nieuwe richtingen. Hij componeerde voor een groot publiek en niet voor intellectuelen, zo liet hij vaak weten.

SAINT SAENS PIANOCONCERT 2 NUMMER 229