Honegger – Symfonie 2 en 3
De ouders van Arthur Honegger (1892 – 1955) waren Zwitsers. Hijzelf werd in de Franse stad Le Havre geboren. Honegger wordt daarom wel een Frans-Zwitsers componist genoemd. Componeren deed hij reeds als kind. Als jongeman bezocht hij de conservatoria van Zürich en Parijs waar hij viool en muziektheorie studeerde. Tijdens de eerste wereldoorlog was hij soldaat in het leger van Zwitserland.
Honegger sloot zich aan bij de Franse componistengroep Groupe des Six ook wel Les Six genoemd, waar ook Darius Milhaud en Francis Poulenc lid van waren. De groep was actief rond 1920 en had kleinschaligheid hoog in het vaandel. Uitgebreide orkesten en grootschalige werken hadden niet hun voorkeur.
Behalve componist was Honegger compositieleraar, criticus en schrijver. Hij reisde als voorzitter van een internationale kunstenaarsfederatie de wereld rond.
Honegger schreef 5 Symfonieën, Pacific 231 met het geluid van een stoomlocomotief, Rugby, Celloconcert, Oratorium Jeanne d’Arc, au Bûcher en voor kamerorkest Pastorale d’été.
Symfonie 2 is geschreven voor Strijkorkest en trompet. Het werk ontstond tijdens wereldoorlog II in Parijs en dames sfeer uit van angst en onzekerheid. Pas aan het eiden laat de trompet zich horen die een heldere bijna verlossende melodie speelt.
De derde symfonie uit 1924 van Honegger is zijn meest geliefde. Het werk is met de naam Symphonie Liturgique de geschiedenis ingegaan. De driedelige symfonie is ontstaan ter nagedachtenis van de Tweede Wereldoorlog. Deel een is Dies Irae, deel twee naar Psalm 130 en deel drie Dona Nobis Pacem.
Heeft u een opmerking of aanmerkingen over dit item, horen wij dit graag van U.
HONEGGER SYMFONIE 2 en 3 NUMMER818
Nota bene
Hoewel Honegger een dochter had met pianiste Andrée Vaurabourg (met wie hij een latrelatie had: ze woonden in aparte huizen), had hij ook een buitenechtelijke zoon met een andere vrouw. Hij onderhield contact en financiële steun met beide gezinnen.
Honegger had een vaste ochtendroutine: hij stond vroeg op, las zijn post en zette een grote pot zwarte koffie. Zonder koffie kon hij niet componeren, zo vertelde híj eens. Volgens kenners kon je aan zijn humeur en werken merken als de koffie op was.
Tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk bleef de componist in Parijs, ondanks het gevaar. Hij weigerde samen te werken met de nazi’s, maar was ook geen uitgesproken verzetsfiguur. In zijn Symfonie 2 smokkelde hij muzikale boodschappen van hoop of verzet. Symfonie 2 wordt wel gezien als een stil protest.
