Mansurian – Requiem

Tigran Mansurian (1939) werd in Beiroet geboren uit Armeense ouders. Als kind keerde het gezin terug naar Armenië. Tigran zou student worden van het conservatorium van Yerevan waar hij in 1967 afstudeert.

In de jaren zestig werd hij aangetrokken door de ideeën van de westerse avant-garde, tevens raakte hij in de ban van de volkstraditie van zijn land, het land waar Oost en West elkaar ontmoeten. Componisten waar hij banden mee opbouwde waren o.a. Arvo Pärt, Alfred Schnittke en Sofia Goebaidoelina.

Met de dood van Stalin, honderdduizenden Armeense slachtoffers achterlatend, en later de val van het Sovjetregime was de Armeense klaagmuziek en volksmuziek muziek te horen op de zender ECM.

Mansurians muziek kwam in de jaren 60 in de belangstelling. Zijn oeuvre zou veelzijdig worden: Filmmuziek, Koorwerken, Orkestwerken. Kamermuziek, Dubbelconcerten, Soloconcerten. Aan het begin van zijn carrière schrijft hij hoofdzakelijk kamermuziek, later ging zijn voorkeur uit naar symfonische muziek, hij zou acht symfonieën componeren.

Ars Poetica (2000), is een a capella koorconcert gebaseerd op de poëzie van de Armeense schrijver en gevangenenkamp-slachtoffer Yegishe Charents (1897-1937). Muziek waarin diepe culturele pijn wordt verzacht door een griezelig kalme en hartverscheurende schoonheid.

Het Requiem (2011) voor sopraan, bariton, koor en orkest van Tigran Mansurian is opgedragen aan de gewelddadige dood van ruim een miljoen Armeniërs, kortweg de Grote Misdaad (1915 -1917). Mede voor hen wilde de componist een muzikaal monument oprichten, een requiem waarin de doden zingen, niet de levenden. Hoop en wanhoop, licht en duisternis bewonen zijn requiem. Elders woedde de Eerste Wereldoorlog, de Armeniërs bezaten geen eigen natie en zaten in de val. Voorouders van componist Tigran Mansurian vielen ten prooi aan de bloedige repressie.

De klank en gevoeligheid van zijn land laat hij samenklinken met de Latijnse Requiem tekst. Dat hij daarvoor de Latijnse dodenmis koos, is niet verwonderlijk. Armenië was het eerste land dat begin vierde eeuw het katholicisme omhelsde als staatsgodsdienst. Commentaren spreken over Een diep ontroerende hedendaagse compositie waarin culturele pijn wordt gestild door een griezelig kalme, hartverscheurende schoonheid.

 Heeft u een opmerking of aanmerkingen over dit item, horen wij dit graag van U.

 MANSURIAN REQUIEM NUMMER 895