Milhaud – Scaramouche

Als aanvoerder van de ‘Groupe des six’ verkondigde de Fransman Darius Milhaud (1892-1974) dat de melodie de ziel van de muziek diende te zijn. Dus geen vage impressies, stemmingsbeelden en mistige akkoorden waar muziekimpressionisten als Claude Debussy (1862-1918) mee bezig waren. In de ongeveer vijfhonderd werken die Milhaud componeerde, mag het dan ook niet verwonderlijk zijn dat de melodie als oerelement optreedt.

In 1917 verliet Milhaud zijn geboorteland om secretaris te worden van de dichter Paul Claudel, de toenmalige Franse ambassadeur in Brazilië. Zijn verblijf in Brazilië zou grote invloed hebben op zijn composities. Grote uitschieter is Le boeuf sur le toit. Maar ook Scaramouche voor twee piano’s zit bol van de Zuid-Amerikaanse muziek. En dat ondanks het feit dat Scaramouche twintig jaar na zijn verblijf in Zuid-Amerika werd gecomponeerd! Naast Latijns-Amerikaanse invloeden liet Darius Milhaud zich ook graag beïnvloeden door de jazz en de Afro-Amerikaanse muziek; kortom wereldmuziek in de maak. De populariteit van het werk is te danken aan zijn pakkende ritmes en gemakkelijk in het gehoor liggende melodische lijnen. Scaramouche dankt zijn naam aan het Théatre Scaramouche in Parijs. Dit theater was gespecialiseerd in kinderproducties.

Scaramouche werd overigens later uitgebracht in een orkestversie met een saxofoon in de hoofdrol. Dit werd een regelrechte hit! Een ander door Brazilië geïnspireerd werk van Milhaud is Saudades do Brasil, een serie van twaalf dansen genoemd naar wijken in Rio de Janeiro.

MILHAUD SCARAMOUCHE NUMMER 327