Bij de jonge William Walton (1902-1983) werden geen vroegtijdige muzikale begaafdheden opgemerkt. Wel beschikte hij over een buitengewoon mooie stem. Hij zong dan ook vanaf zijn tiende in het koor van de Kathedraal van Oxford. Op zijn zestiende begon William aan een muziekstudie, maar brak die al na twee jaar af. Pas op zijn dertigste pakte hij de muzikale draad weer op en begon behalve met filmmuziek te componeren, ook aan zijn Symfonie 1 uit 1935. Het werk werd enthousiast ontvangen.
Misschien komt het wel door de atonale manier van componeren dat de Engelsman sir William Walton nauwelijks in muziekboeken wordt besproken. Toch kunnen we moeilijk om deze componist heen. Neem alleen al zijn Symfonie 1 en zijn Altvioolconcert, stukken die de laatste jaren steeds vaker uitgevoerd worden. Behalve deze twee werken is ook zijn Façade uit 1923 (voor declamatie en instrumenten) absoluut de moeite waard. Symfonie 2 werd vijfentwintig jaar later gecomponeerd dan Symfonie 1. Deze symfonie was onderhevig aan kritiek al zou het naar Stravinsky klinken!
Men vermoedt dat de politieke ontwikkelingen in de jaren dertig van de vorige eeuw hun weerslag hebben gehad op Waltons Symfonie 1. Het openingsdeel heeft het karakter van gejaagdheid, van dreiging en chaos. Het tweede deel heeft de ongebruikelijke aanduiding: ‘speel alsof je kwaad bent!’ In het langzame derde deel klinkt een weinig optimistische dwarsfluitsolo; het is melancholisch van karakter, een beetje treurig zelfs. Kloppende en roffelende pauken op de achtergrond versterken de dreigende sfeer. Maar in de finale breekt de zon door. Hier geeft Walton de aanduiding: ‘levendig en vurig spelen!’. Er wordt wel eens de draak gestoken met deze wonderlijke opmerkingen in het werk. Overigens is bekend dat Walton tijdens het componeren van deze symfonie zijn ware liefde ontmoette.
WALTON SYMFONIE 1 NUMMER 434
