Tartini – Duivelssonate
De Italiaan Giuseppe Tartini (1692-1770) werkte als pedagoog, componist en violist in het Italiaanse Padua. Als leraar stond hij internationaal in hoog aanzien. In 1727 richtte hij een privé muziekschool op voor aankomende violisten en componisten. Uit alle windstreken kwamen de studenten toestromen. Tartini behoort samen met zijn landgenoten Corelli en Vivaldi tot de top van de Italiaanse instrumentale muziek uit de achttiende eeuw. Hij is componist van tenminste 200 vioolconcerten.
Van zijn vijftiende tot zijn zeventiende jaar ontving hij muzieklessen in het klooster. Daar zal hij stellig veel gezongen hebben, want later, als beroemd pedagoog, adviseerde hij zijn leerlingen eerst een muziekstuk te gaan zingen alvorens het te spelen. Een manier van studeren die ook nu nog door muziekpedagogen aanbevolen wordt. Op 30 jarige leeftijd werd hij kapelmeester van de basiliek in Padua. Van zijn hand verscheen ook nog een boek over de kunst van versieringen. Naar het schijnt was het Tartini die de basis legde voor de moderne strijkstoktechniek.
Het was de satan zelf die de Italiaanse violist Giuseppe Tartini een wonderschoon stuk voorspeelde. Danig onder de indruk ontwaakte de violist, nam zijn viool en probeerde het zo juist gehoorde stuk na te spelen, echter tevergeefs. Toch besloot Tartini na de wonderlijke nacht een stuk muziek op papier te zetten. Toen zijn Duivelssonate (ook wel Duivelstrillersonate genoemd) klaar was, was Tartini zelf des duivels omdat het bij lange na niet leek op zijn droommuziek.
TARTINI DUIVELSSONATE NUMMER 423
